Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum) swą łacińską nazwę zawdzięcza ojcu systematyki Karolowi Linneuszowi. Nadał on ją od imienia nimfy Dafne, która w języku greckim oznacza „laur” – czyli wawrzyn. Z kolei nazwa gatunkowa mezereum pochodzi od trującej substancji żywicopodobnej – mezeriny, którą zawiera wawrzynek.

Roślina ta należy do rodziny wawrzynowatych obejmujących 3000 gatunków. Do rodziny tej należą ważne gospodarczo gatunki, takie jak: awokado, cynamonowiec oraz wawrzyn szlachetny.

Krzew ten, zrzucający liście na zimę, rozpowszechniony jest głównie w lasach liściastych Europy i Azji Zachodniej. Dorasta do wysokości 1,5 m. Jest częstym komponentem lasów bukowych, dąbrów oraz lasów iglastych, aż po piętro kosodrzewiny. W Polsce stanowiskiem wawrzynka najwyżej położonym jest Miedziane w Tatrach Wysokich (1560 m n.p.m.). Preferuje on stanowiska umiarkowanie ocienione, rośnie na glebach żyznych, próchnicznych, zwłaszcza zasobnych w wapń.

Wawrzynek wilczełyko uważany jest za jednego z pierwszych zwiastunów wiosny. Kwiaty jego pojawiają się bowiem już w marcu, a przy sprzyjających warunkach pogodowych juz pod koniec lutego. Kwiaty jego o różowo-fioletowej barwie pojawiają się w kątach zeszłorocznych liści, zazwyczaj po 3, jeszcze przed rozwinięciem liści tegorocznych. Jednak stwierdzono również przypadki, że w górach i dalekiej północy zasięgu kwiaty tej rośliny rozwijają się równocześnie z liśćmi. Liście jego mają kolor jasnozielony i kształt lancetowaty, zebrane są w górnej części gałązek. Po roztarciu ich nieprzyjemnie pachną.

Kwiaty wawrzynka wilczełyko charakteryzują się mocną wonią przypominającą zapach hiacynta i produkują dużą ilość nektaru. Są zapylane przez błonkówki, muchówki i motyle. Warto podkreślić, że kwiaty wawrzynka nie mają płatków korony, a barwne są cztery działki ich kielichów.

“Trybuna Leśnika” nr 3/2011